Red Bull 400 in 5:19 en een leuke toffe ervaring rijker

Vrijdag 19 oktober ben ik samen met mijn zwager vertrokken naar Einsiedeln. Op 20 oktober ga ik daar de Red Bull 400 lopen. Dit wordt voor het eerst georganiseerd in Zwitserland. We rijden vanuit Nederland door Duitsland naar Zwitserland.

Red Bull 400 Einsiedeln de schans.
Rennen vanaf onderen tot het witte gebouw helemaal bovenin.

Eerder dan gepland zijn we op onze bestemming. We kunnen nog niet inchecken in ons Airbnb appartement. Om de tijd te doden gaan we naar de skischans. De schans trekt toch wel de aandacht. Wat is hij hoog en ver. Natuurlijk wist ik de hoogte en lengte, maar het zien met je eigen ogen is toch wel een ander verhaal.

Het is 20 oktober, de dag van de race die om 14 uur begint. Om onze ochtend zinvol te besteden besluiten we wat cultuur te gaan bekijken. Mijn zwager stelt een waterval voor in een ander dorpje. Die hebben we nooit gevonden. Google denkt dat de waterval midden in een woonwijk ligt. Onderweg hebben we nog wel een ruïne bekeken.

Na een kop koffie komen we weer aan bij de skischans. Ik meld me aan en maak van heel dichtbij kennis met de schans en een groepje Nederlanders. Ik ren een paar keer de eerste 50 meter omhoog. Je merkt het meteen in je bovenbenen. Voor een goede voorbereiding doe ik toch nog maar een warming-up.

Om 14:00 geeft de starter het schietsignaal. Onder begeleiding van een, enthousiaste meertalige microfonist, worden we de schans opgejaagd. Mijn strategie was om het eerste gedeelte in te houden en het tweede gedeelte vol gas te gaan. De praktijk was andersom. Je wilt mee met de rest die er vandoor sprint. De eerste 100 meter zijn vlak maar dan gaat het snel omhoog. Maximale stijging is 36 graden. Na 150 meter ligt een net waaraan je jezelf omhoog kan trekken.

Red Bull 400 Einsiedeln, Tim de Hoog nummer 73.
In het midden met zonnebril en nummer 73.

Bij de start had ik met een Nederlander overlegd wat de beste methode is om omhoog te gaan. Rennend en puur op beenkracht of voorover gebogen en jezelf aan het net omhoog trekken. Conclusie uit de praktijk het is allebei zwaar. Al zou ik zeggen dat puur beenkracht het beste is.

Zo 100 meter voor de finish begint de verzuring op te komen, heerlijk…. Nadeel van de laatste 100 meter is dat de ruimte smal is. Ongeveer 2 meter met daartussen een goot. Deze goot gebruiken ze normaal om naar beneden te skiën. Nadeel is dat ik achter iemand loop die om de paar meter stopt om bij te komen. Gelukkig komt er na 50 meter een kans en die pak ik.

In een tijd van 5:19 kom ik over de finish. Mijn benen hebben nog nooit zo zwaar gevoeld en trillen behoorlijk. Versteld van mezelf ben ik een trap afgelopen. Vervolgens heb ik de lift gebruikt om onder aan de toren te komen. Beneden bij de lift is het mogelijk om met een stoeltjeslift naar beneden te gaan. Mijn benen trillen nog steeds dus ik besluit de trap af te lopen. Misschien helpt de beweging een beetje.

Bij mijn zwager aangekomen laat ik mezelf in het gras vallen. Hij is trots en ik ben ook wel trots op mezelf. Echt supergaaf om te doen. Natuurlijk heb ik een blikje Red Bull energy, Red Bull cola en nog een blikje Red Bull cola gedronken. Samen met mijn zwager heb ik nog wat heats gekeken. Dit in afwachting of ik in de finale nog een keer naar boven moest. Helaas was ik niet snel genoeg en houd voor mij het avontuur op na een keer omhoog. In de totaal klassering eindig ik op plek 211 van de 403. Tweede Nederlander. Nog steeds niet slecht en ik ben heel tevreden.

De volgende dag zijn we weer vroeg vertrokken uit Einsiedeln. Heerlijk om zelf niet te hoeven autorijden. Nog fijner is dat je zwager een luxe Volvo met stoelverwarming heeft. In ongeveer 8 uur en enkele stops komen we weer aan in Nederland. Ik ben in ieder geval een leuke toffe ervaring rijker!

Laat een reactie achter

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.