Ieder apparaat in de wereld met een internetverbinding heeft een IP-adres. IP staat voor internet protocol en is een uniek adres waarmee een apparaat zich op internet kan identificeren. Zie het als de straat + huisnummer + postcode + plaats van een huis.
IPv4:
Op dit moment wordt er versie 4 van het Internet Protocol gebruikt, beter bekend onder IPv4. Deze versie is geïntroduceerd in 1981 in Amerika door DARPA. Toen wisten ze nog niet dat er 40 jaar later zoveel met het internet gedaan zou worden. Over smartphones en tablets werd in de jaren 80 nog niet gesproken.
Voorbeeld: 123.123.123.123
IPv6:
Het probleem waar nu tegenaan gelopen wordt is het limiet aan IP adressen dat wereldwijd beschikbaar is. Er zijn 4+ miljard IP-adressen beschikbaar maar het aantal vrije wordt snel kleiner. Om dit op te lossen is versie 6 geïntroduceerd in 1995. In 1998 is deze goedgekeurd maar dit wordt nog niet overal standaard gebruikt.
Het IPv6 protocol biedt 340,282,366,920,938,463,463,374,607,431,768,211,456 unieke adressen. Voorlopig kunnen we hier mee vooruit, maar dan moet dit wel aangeboden worden.
Voorbeeld: 2001:0db8:0000:0000:0000:8a2e:0370:7334
IP-adressen worden op twee manieren toegepast:
- Externe IP-adressen
- Interne IP-adressen
Externe IP-adressen:
Ieder apparaat in de wereld met een directe verbinding naar het internet heeft een extern IP-adres. Dit gaat dus af van die 4+ miljard beschikbare IPv4 adressen of van de grotere voorraad aan IPv6 adressen. Je kan tegelijk een IPv4 en een IPv6 adres hebben en met beiden adressen het internet op gaan.
Op het moment dat een apparaat verbinding maakt met het internet moet het IPv4 of IPv6 adres uniek zijn. Anders veroorzaakt dit conflicten in de communicatie.
Benieuwd naar jouw IP-adres? Bezoek dan www.mijnip.nl. Sommige internet aanbieders hanteren IPv4 en andere weer IPv6 adressen. Soms kan je in jouw modem bepalen of je met een IPv4 of IPv6 adres het internet opgaat.
Alle IP-adressen in de wereld vormen samen een netwerk omdat ze met elkaar verbonden zijn via kabels of draadloos. Iedere server op internet heeft ook zijn eigen unieke externe IP-adres. Daarom spreken we dus over miljarden adressen.
Interne IP-adressen:
Ik schrijf dit blog op een laptop en die heeft ook een IP-adres, maar geen directe internetverbinding. Die heeft dus geen extern IP-adres. Via het draadloos netwerk maakt mijn interne IP-adres verbinding met de modem die wel een extern IP-adres heeft..
Als mijn smartphone gebruik maakt van mijn draadloos netwerk dan heeft hij een intern IP-adres, maar zodra ik op 4G zit krijgt hij een extern IP-adres. Mijn smartphone heeft dan een eigen modem en gaat direct het internet op zonder eerst met een ander apparaat verbinding te maken.
Mijn draadloze HP printer is draadloos verbonden met mijn modem router en heeft daarom een intern IP adres. Ook de computer die verbonden is met de modem router via een kabel heeft een intern IP adres.
> Lees mijn blog over een HP printer voor 55 euro
Eigen netwerk:
Ieder huishouden heeft een modem en deze maakt alleen internetverbinding met de buitenwereld en krijgt dus een extern IP-adres. Je kan hier maar 1 apparaat op aansluiten.
In de meeste modems zit ook een router ingebouwd of de router is direct verbonden met de modem via een kabel. Dit apparaat geeft binnen een huishouden zelf weer IP-adressen uit. Zo krijgen alle apparaten in een huishouden een eigen uniek intern IP-adres die kunnen communiceren met modem.
Dus die laptop, computer, printer, tablet, smartphone, slimme lamp en rookmelder krijgen allemaal een IP-adres. Zoals je ziet gaat dat dus best hard en dat is dan nog maar 1 huishouden. Stel dit zou van het aantal beschikbare IPv4 adressen afgaan dan zijn we daar zo doorheen.
Door dus een netwerk van interne IP-adressen te maken binnen een netwerk van externe IP-adressen kunnen we IP-adressen hergebruiken. De IP-adressen die op jouw netwerk worden gebruikt kunnen de buren in hun eigen netwerk gebruiken zonder dat het een conflict veroorzaakt. IP-adressen moeten binnen één netwerk uniek zijn.
Wie bepaald wie welk IP-adres krijgt:
Standaard wordt dit door een router of switch gedaan. Die geeft aan alle aangesloten apparaten een vrij IP-adres. Dit begint meestal met bijvoorbeeld 192.168.1.2 en dan 192.168.1.3 etc. Dit wordt ook wel DHCP genoemd. Ieder uitgegeven IP-adres krijgt een geldigheidsduur wat ook wel de lease-time wordt genoemd. Dit kan enkele uren tot dagen tot jaren zijn. Hierdoor kan je iedere week dus een nieuw IP-adres hebben. Voor de meer geavanceerde gebruikers is het ook mogelijk om zelf een IP-adres op te geven. Op die manier weet je dat een apparaat altijd op een specifiek IP-adres beschikbaar is.
Is dit alles over IP-adressen?
Nee er is nog veel meer te vertellen over IP-adressen. Denk aan switches, repeaters, subnetmasker, gateway etc. Maar dit blog vormt een mooie basis om te begrijpen hoe een IP-adres werkt en wat het verschil is tussen externe en interne IP-adressen.